Czwartek, 8 czerwca 2023 r. Imieniny Medarda, Maksyma, Wilhelma

• Start
• Zamówienia publiczne
• Do pobrania
• Kontakt
• Elektroniczna Skrzynka Podawcza
• Deklaracja dostępności
• Mapa serwisu

Dział Rehabilitacji i Pomocy Instytucjonalnej - Kontakt i komunikaty

Kontakt

Komunikaty

1. Informacja dotycząca zasad udzielania wsparcia osobom niepełnosprawnym

Osoba niepełnosprawna składa wniosek o dofinansowanie do centrum pomocy rodzinie właściwego dla miejsca zamieszkania. Według ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeksu cywilnego - Dz. U. 2020 poz. 1740 zgodnie z:

Art. 25. [Domicilium]

Miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.

Art. 26. [Domicilium dziecka]

§ 1

Miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską jest miejsce zamieszkania rodziców albo tego z rodziców, któremu wyłącznie przysługuje władza rodzicielska lub któremu zostało powierzone wykonywanie władzy rodzicielskiej.

§ 2

Jeżeli władza rodzicielska przysługuje na równi obojgu rodzicom mającym osobne miejsce zamieszkania, miejsce zamieszkania dziecka jest u tego z rodziców, u którego dziecko stale przebywa. Jeżeli dziecko nie przebywa stale u żadnego z rodziców, jego miejsce zamieszkania określa sąd opiekuńczy.

Art. 27. [Domicilium osoby pozostającej pod opieką]

Miejscem zamieszkania osoby pozostającej pod opieką jest miejsce zamieszkania opiekuna.

Art. 28. [Zasada jednego miejsca zamieszkania]

Można mieć tylko jedno miejsce zamieszkania.

2. Status osoby niepełnosprawnej

Osobą niepełnosprawną zgodnie z przepisami Ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych jest osoba, która posiada stosowne orzeczenie. Orzeczenie o niepełnosprawności to dokument, który potwierdza, że dana osoba jest niepełnosprawna. Jest to dokument imienny - wydawany dla jednej, konkretnej osoby.

Rodzaje orzeczeń o niepełnosprawności

• orzeczenie o lekkim, umiarkowanym bądź znacznym stopniu niepełnosprawności,
• orzeczenie o całkowitej bądź częściowej niezdolności do pracy na podstawie odrębnych przepisów,
• orzeczenie o niepełnosprawności wydane przed ukończeniem 16 roku życia.

Od 1 stycznia 1998 r. podstawą do uznania osoby za niepełnosprawną jest wyłącznie orzeczenie wydane przez powiatowy lub wojewódzki zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności lub orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Orzeczenia innych organów, wydane po 31 grudnia 1997 r. nie stanowią podstawy do uznania osoby za niepełnosprawną w rozumieniu ustawy o rehabilitacji (.).

Orzeczenia o zaliczeniu do grupy inwalidzkiej, wydane przed 1 stycznia 1998 r., traktuje się na równi z odpowiednim orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności tylko jeżeli są nadal ważne.

Wyjątek stanowi orzeczenie III grupy inwalidztwa wydane przez organy orzecznicze Ministerstwa Obrony Narodowej i organy orzecznicze Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. Traktowane jest ono jako orzeczenie o braku niepełnosprawności, ponieważ dotyczy osób zdolnych do pracy poza służbą. Zakwalifikowanie do lekkiego stopnia niepełnosprawności może mieć miejsce tylko wtedy, gdy orzeczenie o III grupie inwalidztwa z tytułu niezdolności do służby mundurowej zawiera równocześnie orzeczenie III grupy inwalidztwa z ogólnego stanu zdrowia.

Podstawa prawna

• Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 573, ze zm.),
• . Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2021 r., poz. 291, ze zm.).

09.12.2021

Dodaj do ulubionych